از داغ زهـر پـيکـرم آتـش گـرفته است            گـويی تمـام بـستـرم آتـش گـرفـته است

تـر مـی کــنــد لـبـان مـرا کـودکـم ولـی            از تـشنگـی، لب تـرم آتش گـرفته است

پا ميکشم به خاک و نفس ميزنم که شهر            از آه آهِ آخــــرم آتــش گــرفـتــه اســت

حالا کـبوتـران به غـمـم گـريـه می کنند            از بال و پر زدن، پَرم آتش گرفته است

امـشـب تـمـام حـجـرۀ من کــربـلا شـده            يک جرعه آب،حنجرم آتش گرفته است

امـشب دوبـاره خـيـمـۀ آتـش گـرفـته را            می بـيـنم و سـراسـرم آتـش گـرفته است

سرها به روی نيـزه و سرنيزه ها به تن            يک دشت در برابـرم آتش گـرفته است

فـريـاد دخـتـری ز دل خـيـمـه می رسـد            عمه کمک که معجـرم آتش گرفته است